اولین قیام                                                

ای سیستان، شکوه همه خنده های صبح
ای آفتاب سایه نشین، زادگاه من                       

ای سرزمین خاطره های زلال و پاک
ای از تمام غربت دنیا، پناه من

می خواهم امشب از تو بگویم که روشنی
از مشرق نگاه تو پرنور می شود
جایی که زلف خیس فلک در میان آن
از صورت شکن شکنش دور می شود

می خواهم از تو رنگ بگیرد سروده ام
شیرین ترین تلالو باران به روزگار
ای مانده از هزار هزاران نبرد و رزم
بر سینه شکسته ایران، به یادگار

تو اولین قیام جهانی به روی ظلم
در روزگار خفتگی مردمان دون
آغاز یک نگاه پر از بغض و گریه ای
بر لاله های بی سر افتاده غرقه خون

شمعی که راه ظلمت شب را شکافتی
نوری که در نهایت باران گریختی
مردی که با تمام وجودت برای عشق
شمشیر برکشیدی و خونابه ریختی

وقتی وفا شکست و شهنشاه ملک دین
درگیر فتنه های پر از کین و ننگ شد
و پیکر مبارک و پاکش غریق خون
در زیر سم اسب، اسیر خدنگ شد

آن گه که زینب علی آن کوه صبرها
رسوا نمود هیبت شیطان کینه را
و ایستاد و لرزه درانداخت بر ستم
سرداد نغمه های عطشناک سینه را
یک عده خواب رفته و با ذلتی سترگ
فریادهای اهل حرم را فروختند

مانند جغدهای خرابات کاخ ها
ماندند زیر ظلم و قلم را فروختند

گشتند بی تفاوت و بستند دیده را
گفتند： زنده ماندن ما در سکوت ماست
با زر بساز و ذلت خود را قبول کن
اصلا حسین کیست؟ یم کربلا کجاست؟

اما میان معرکه تنها تو سیستان
دریا شدی و بر تن این جور تاختی
تا مرز مرگ رفتی و با غیرتی تمام
دیوار پر سکوت ستم را شکافتی

گفتی： کجای ملک جهانید ناکثان؟
کشتند روشنای سپید حضور را
بردند مقتل و به شقاوت شکافتند
نای عزیز حضرت زیبای نور را

گفتی： سکوت مرگ بر این ننگ آدمی
کاین گونه غیرت هممان را ربوده است
بر قامت زمین خدا، نرم و بی صدا
آزادگی، شرافتمان را زدوده است

با مردمان مرد خود از جان گذشته و
خونخواه آفتاب زمین و زمان شدی
با سرکشی علیه یزید و امیر او
بر امت رسول خدا، جان فشان شدی

روحی جدید و تازه دمیدی به مردگان
تا از خیال خام زمستان، رها شوند
تا چشم های خفته دوران، شکوفه بار
با ابرهای سبز بهار، همنوا شوند

مختارهای دور زمان، جمله گفته اند
خط حسین از دل ایران شروع شد
یعنی که سیستان و قیامش، نخست بار
سرمنشإ ظهور قشنگ طلوع شد.

دکتر محمد فاطمی منش